Adam haftanın her günü yaşamak istemediğini fark ettiğinde henüz lisedeydi. Kız arkadaşıyla tartışmış, matematik sınavından beklediğinin altında not almıştı. Sigara yakmak için yanıp tutuşurken çakmak almaya gittiği bakkal onu reşit olmadığı için eli boş göndermişti. Akşamüstü otobüsü kaçırmış, eve yürüyerek gitmeye karar verdiğinde yağmur bastırmıştı. Geçim derdi olmadığından bir taksiye atlamış, taksinin lastiği patlayınca yağmur altında yürümeye razı olmuştu. Eve gelip de annesinin o yumuşacık yanaklarını görünce rahatlamayı beklerken ardı arkası kesilmeyen “Günün nasıl geçti? Yemek yedin mi? Niye saçın ıslak?” gibi sorular genç adamın midesini daha da bulandırmış, yaşamaktan bir hayli soğutmuştu. Sonunda yatağına uzanıp tavanla göz göze geldiğinde onu sahiden mutlu eden tek şeyin uyumak olduğunu fark etmişti. Bu dünyada yerini korurken bir başka dünyayla meşgul olmak, hareketlerinin sorumluluğunu almamak, tüm can sıkıcı meselelerden habersiz kalmak Allah’ın bir nimeti değil de neydi? Huzur verici rüyalar görme ihtimali de işi daha bir çekici kılıyordu. Gerçi o, hiç rüya görmemeyi, tamamen bilincini kapatmayı ve dünyayı bir süreliğine unutmayı yeğlerdi. Neyse ki yapısı gereği pek kâbus gören bir kimse değildi. Herhalde hiçbir şeyi üstüne düşünüp de içerleyecek miktarda önemsemiyor, günlerini yatağa girip de yorganı başına çekeceği anı beklemekle geçiriyordu. O halde neden bu kadar az uyuyordu?

Anı Müzayedesi’ne ilk kez geliyordu. Herhangi bir teklifte bulunmayacak olsa bile uzun yıllardır ziyaret etme niyeti vardı. Müzayede büyük insan işiydi onun için. Kıymetli eserleri incelemekten başka herhangi bir hususla ilgilenmeyen, yaşamını ve enerjisini yalnız bu uğurda harcıyor gibi görünen ‘kibar’ beyler ve hanımların yeriydi. Kendini bu tip etkinlikler için fazla toy bulduğundan, bir dostu ona eşlik etmesini rica edinceye dek bekledi.

Etrafta şık giyimli hanımlar büyük bir coşkuyla teklife sunulacak anılar üzerine tahminlerde bulunuyor, istisnalar olmakla beraber çoğu takım elbiseli beyefendi fikirlerini kendine saklıyordu. Fısıldaşmalara ve kısa kahkahalara katılan herkes aslında peşinde olduğu anılarla hiç ilgilenmiyormuş gibi yapıyor, karşı tarafın gözünde değerini düşürmeye uğraşıyordu. “Elvis’in son konserine gitmiş bir adam öbür tarafa göçmeden evvel anısını bağışlamış diyorlar. Ne komik! Kim buna para verir ki?”

Kanguru komitesi toplanmıştı ve başkanlığa henüz seçilmiş emekli subay Kanguru Memduh Bey elindeki deftere göz gezdirip çeşitli konular açıyor, kalabalık bir sonuca vardığında listede geride kalmış satırın sonuna tik koyuyordu. “Kanguru Murat’ın intihara yönelimi meselesine geçmeden evvel  sorunuz var mı?” Bir müddet bekledi. Kimsenin dudakları aralanmayınca boğazını temizleyip devam etti. “Öyleyse Kanguru Fevziye’nin evinin tesisat masraflarının komite tarafından karşılanması konusunda anlaştık. Devam edelim… Bildiğiniz üzere son iki ayda Kanguru Murat tam dört defa intihara teşebbüs etti. Öncelikle kendini bir ağacın dalına asmaya çalıştı fakat boyu fazla uzun olduğu için felaket kendiliğinden önlendi. Sonrasında eczaneden aldığı uyku haplarını içti. Saatlerce kalbi durmayınca durumdan şüphelenip kutularına baktı ve içtiği hapların yalnız vitamin olduğunu anladı. Meğer eczacı yanlış kutuyu vermiş. Böylece hayatta kalmayı başarmış. Aynı gün tekrar ölmeyi denemek için hemen şu arkanızdaki kayaya tırmanıp aşağı atladı fakat Kanguru Toygar’ın üstüne düştü. Toygar’ın durumu hala kritik… İçine doğduğu zorluklar yetmezmiş gibi birine zarar vermeyi kaldıramadığından Kanguru Murat, geçen gün kendini bir buzdolabına kapatmış ve soğuktan donarak ölmeyi denemiş. Buzdolabının fişinin takılı olmadığını bilmiyormuş. Yine bir mucize! Fakat bana kulak verin dostlarım. Kanguru Murat’ın azmi takdire şayan olsa da onu uğurlamak bize acı verir. Öyleyse bir çözüm bulmalı!”

Kişisel Fikirleri Olan Papağan birinin alıp da onu şaşaalı bir kafese koymasını çok istiyordu ama çenesini bir türlü tutamıyordu. Bu sene 20 yaşına basacaktı ve hala yanında kimsecikler yoktu. Çirkin olduğu da söylenemezdi doğrusu, sarı tüyleri hep kuaförden yeni çıkmış gibi kabarıktı. Kirpikleri deseniz, rimel sürülmüş gibi upuzundu. Gözleri öyle derin bakardı ki, delikanlı papağanlar onu görünce gagaları bir karış açılırdı. Fakat işte, konuşmaya başladı mı hiç susmazdı. 

Marjinal Ördek Kiko içeriden azimle kırmış olduğu yumurtasından o ufacık başını uzattığında annesinin yüzündeki gülümseme sönüverdi. Sevimli bir suratı vardı, doğru. Islak tüyleri zaten minik olan kafasını daha da basık gösteriyordu. Ağırlığı ortalamaydı ve perdeli ayakları babasına gurur verecek ölçüde genişti. Kendini devamlı geliştirmeye odaklanırsa her sene yaşadıkları çiftliğin hemen dışındaki gölde gerçekleştirilen Geleneksel Ördekler Arası Yüzme Yarışması’nda dikkate değer bir performans sergileyebilirdi. Güler yüzlü de bir hali vardı sanki. Öyle bakması zahmetli birine benzemiyordu. Ama annesi somurtuyordu işte. Yavrusunun geriye yatmış sarı tüylerindeki alışılmadık mavi kısım gözüne çarptığından söyleniyordu. 

Yağmura ve karanfillere

Ne kahve kokusuna ne anne şefkatine

Şiirlere inanmıyordu çocuk

Takım elbise almak için para biriktiriyordu

08.01.2022

Şehrin ışıkları yanıp sönüyor

Her çaresiz hayalperest

Biri ona göz kırptı sanıyor

Bir bakalım,

Pazartesi günü 14 ile 16 arası ayağımı burkabilirim

Onun dışında adımlarıma dikkat etmeliyim

Salı günü okuldan dönerken dilimi ısırabilirim

Konuşacağım biri yok, sessizce müzik dinleyebilirim

Not almam gereken günler geçtiğine göre

Çarşamba elimi incitebilirim

Eğer arzu edersem Perşembe ince giyinebilirim

Grip olduğumu anca iki güne hissederim

Bazen beni seyrettiğini hissedebiliyorum. Sanki bir noktaya odaklandığımda hemen karşımda duruyor. Belki de beklediğimden daha da yakında. Tıpkı benim gibi nefes alıp veriyor, ve o da birinin onu seyrettiğinin bilincine varıyor. Bu durum tek taraflı da olabilir tabii, emin olamayız. Şayet olursak, olursam bir gün, o gün hayatımın değiştiği gün olur. Çünkü hiçbir şarj aletine, masa örtüsüne ya da bozukluk cüzdanına aynı gözle bakamam.

Minik elli, minik ayaklı

Kıvırcık saçlı, al yanaklı

Sevecen bir kızdı,

Yakınlardaki bir adada yaşıyordu.

Ama camdan bakınca görülecek kadar değil.

Bir zamanlar, dünyaya uyum sağlayamayan bir kız yaşardı.

Keşke bana uzaktan bakmak yerine yanıma gelseydiniz çünkü sahiden de sizi fark etmedim. Bir kitaba daldığımda başımı kaldırıp dünyada olup biteni fark edecek kadar açık bir zihinle etrafı incelemek bana uygun olmayan, kıymetli bir beceri. Gözlüklerimin camını sık temizleme alışkanlığım olmadığını biliyorsunuz. Zaten onları tozlu kaplarından çıkaralı da en fazla iki hafta olmuştur. Önümdeki buğudan seçmeye çalıştığım kelimelere öyle odaklanmıştım ki biraz ötede özlem dolu bakışlarla beni baştan aşağı süzen sizi fark etmedim. Bu yanlış anlaşılmaya oldukça müsait bir görüntüydü herhalde, sizi görmezden gelmiş gibi oldum. Bana içerlemenizi anlıyorum, fakat açıklamamı yapıp kendimi savunmaktan başka çarem yok. Sizin bana kızma lüksünüz var fakat benim kendime küs kalma lüksüm yok. Sonsuza dek yanımdayım çünkü. Başka birinin bedenine giremeyeceğim, kimsenin zihninden geçenleri duyamayacağım. Benim benden başka şansım yok, bu yüzden onu affetmek zorundayım.

Bir Jane Austen romanı sabahından çok uzaktı o sabah. Hayır, Mr. Darcy henüz cümlelerini toparlayamamıştı ve Emma Woodhouse uyanıp da çöpçatanlık yapmaya başlamamıştı. Zaten Güneş, gözaltı kırışıklıklarına sürdüğü kremin kokusundan hoşnut bir şekilde kıpırdanırken enteresan rüyalar görüyordu. Bu rüyalar öyle çok umut verici ve büyüleyici değildi ama, inanılmaz derecede irite edici de değildi. Biraz huzursuzluk verici olduklarını söylemek uygun olurdu sanırım.

Mesela bir rüyasında Güneş kendisi değil, büyük sarı kafalı bir adamdı. Kellik sorunları olan, sıradan bir adam. Ve sokağın birinde yürüyordu, elinde tuttuğu çantada Allah bilir kaç belge vardı… Etrafındaki insanları inceliyordu. Kiminin saçı uzundu, kiminin kısa, ama hepsi bir şekilde birbirini andırıyordu. Şu sarı saçlı kanişe benzeyen kadınla öteki kaldırımda oturan ve bir Staffordshire Bull Terrier’e benzeyen adamın dişe dokunur hiçbir farkı yoktu.

Dükkânlar sıra sıraydı. Birinin tabelasında ‘avize’ ötekinin tabelasında ‘büyük numara ayakkabılar’ yazıyordu. Ama Güneş onları ayıramıyordu. Tek yumurta ikizi gibi aynı somurtuyorlardı. Ve “Bugün, dündür.” diye ahkâm kesiyorlardı. “Bugün dündür, kesinlikle bugün değildir. Belki yarın olabilir.”

Yürüyordu işte, Güneş. Rüyası bu kadardı. Özel değildi, güzel değildi, korkunç değildi, olağanüstü değildi. Griydi. Gökyüzünün o anki hali gibi. Kambur Duramayan Kız gibi griydi. 

“Gözlerinin kenarına hafif kırışıklık eklemeyi düşünüyorum. Yani genç ama, sonuçta kendince sıkıntılar yaşamış olabilir değil mi? Bakışlarının çökmesi için illa romatizması olmasına lüzum yoktur herhalde.”

Gülümsedim ve arkadaşımın uzun parmaklarıyla bana işaret ettiği resme baktım. “Büyüleyici görünüyor. Sen gerçekten, çok yeteneklisin.” Biraz utandığı için bakışlarını başka yöne çevirdi. “Bir de saçlarına iki-üç beyaz tel ekleyeceğim.”

“Tüm bunlara sebep olacak ne yaşadı acaba? Bir fikrin var mı?”

Arkadaşım (sanırım ona böyle diyebilirim) cevap vermeyip üstüne konuştuğumuz resim üzerine çalışmaya başladı. Odaklandığı için dudakları aralanmıştı. Yüzüne düşen saç tutamını birkaç kez kulağının arkasına götürse de bu mücadeleye galip gelememişti. Saçı kibirli bir biçimde önündeki kâğıda sürtünmeye devam ediyordu. Ama arkadaşım, çoktan başka bir dünyaya girmişti. Beyaz saçlı yorgun kızın dünyasına.

Kış sabahları okula 1-2 saat erkenden gidip kapılar açılmadığı için bir çardağa oturup kitap okuduğum, zaman zaman da başımı ortadaki masaya yaslayıp düşüncelere daldığım bir dönem vardı. Güvenlik görevlisi yeni gelmiş oluyordu ve bahçedeki çimenler öğrencilerin ayakları altında ezilmediği zamanların tadını çıkarır gibi dondurucu havaya aldırmadan güneşleniyordu.

Aslında bu yaptığım, oldukça mantıksız bir hareketti. Paltomu unuttuğum için incecik hırkamla soğukta oturup okulun açılmasını beklemek için evden erkenden çıkmam yani. Oysa ebeveynlerim uyanıncaya kadar sabredip işe giderken beni bırakmalarını rica edebilirdim ya da bir sonraki otobüse binip diğer tüm öğrenciler gibi makul bir vakitte okula varabilirdim. Tüm bu zahmete katlanmam mantıksızdı, evet. Ama bir nedenim de yok değildi. Gerçi, hareketim gibi nedeni de saçmaydı. Bu yüzden açıklayıp sizi bunaltmayacağım.